Zingen in de winter

Vaak hoor ik mensen over “hun roodborstje die zo leuk het hele jaar in hun tuin zit”. Dit zijn dus eigenlijk altijd meerdere vogel die elkaar in de seizoenen afwisselen. In de winter trekt een deel van de roodborsten namelijk naar warmere streken in Europa waar meer eten te vinden is. Ook vogels uit noordelijke/noordoostelijke streken trekken naar het zuiden en komen zo in Nederland terecht.

Mannetjes en vrouwtjes zien er precies hetzelfde uit. Alleen hele jonge vogels hebben nog niet de typerende rode borst. Dus het kan ook nog wel gebeuren dat dat roodborstje in de tuin er opeens 1 van het andere geslacht is.

Roodborstjes zijn nieuwsgierig en lijken vol vertrouwen. Ze komen vaak even kijken wat er allemaal gebeurt en zijn niet zo schuw . Ze zingen een lieflijk liedje, als een klaterend bergbeekje.

Maar hun gedrag onder soortgenoten is helemaal niet zo lief. Zowel het mannetje als het vrouwtje kunnen heel agressief zijn en ze verdedigen ‘s zomers en ‘s winters fel hun territorium. Ze tonen daarbij de rode borstveren en gaan vol in de aanval. Meermaals eindigt zo’n gevecht bloederig of zelfs met dodelijke slachtoffers.

Om een voorsprong te nemen op de column van volgende week: de roodborst is niet de enige vogel die je nu veel hoort zingen. Ook de winterkoning zingt nu uit volle borst. Dit kleine, bruine vogeltje ziet er misschien nerveus uit met zijn voortdurend opwippende staart, maar wacht maar totdat hij zijn keel opentrekt. Net als bij de roodborst is dit ook om te laten weten wie er de baas is in die paar vierkante meter die hij gebruikt als voedselterritorium. Over het winterkoninkje, toch ook een vaste Oosterwold bewoner van het eerste uur, valt veel te vertellen, genoeg om de column van volgende week te vullen!